Walter zal zich eind juni nog lang geheugen. Hij kwam onverwachts in aanraking met haartjes van de processierups. Het kostte hem enkele nachten slaap en een bezoek aan de dokter dat geen soelaas bracht – er bestaat namelijk geen remedie tegen de vreselijke jeuk.

Enkele jaren geleden werd het Mariapark tijdens de zomermaanden ook al eens geplaagd door processierupsen. Kaal gevreten eikenbomen en ernstige jeukhinder zijn de meest bekende gevolgen. Walter had er toen al mee kennis gemaakt. Maar niets wees er op dat het park weer ongewenste bewoners had.

Processierupsen eten steeds ’s nachts in groepen en vervellen in gemeenschappelijke spinsels.
De processierupsen danken hun naam aan de gewoonte om “in processie” vanuit hun spinsels op stammen of dikke takken naar het gebladerte te trekken. De processierupsen hebben een grijs-grauwe kleur met lichtgekleurde zijden en zijn getooid met lange haren. In mei komen ze te voorschijn, tijdens het uitlopen van de eikenbladeren. Ze worden volwassen in juni. Vaak worden ze pas opgemerkt, als ze de bomen gedeeltelijk kaal hebben gevreten. Eikenbomen (vooral inlandse, soms ook Amerikaanse) genieten hun voorkeur. Bij gebrek aan voedsel nemen ze ook genoegen met de bladeren van andere boomsoorten.
De rups verdwijnt met de verpopping. Het gevaar is hierdoor echter niet geweken, de haren van de processierups blijven in de boom aanwezig. Het duurt ongeveer 5 jaar voordat de haren vergaan zijn.
Grote groepen processierupsen kunnen eikenbomen volledig kaal eten. Toch ondervinden gezonde bomen weinig hinder van een eenmalige vraat. Meestal krijgen de eikenbomen tijdens de zomer of het volgende jaar opnieuw bladeren omdat de rupsen de knoppen niet eten.
Wie ooit in aanraking kwam met de processierups, zal zich waarschijnlijk de hevige jeukhinder nog wel herinneren. De lange haren, die de rupsen bij verstoring loslaten, kunnen bovendien in het lichaam tot ernstige ontstekingen of astmatische reacties leiden! Ze bevatten immers mierenzuur en zijn voorzien van een weerhaakje.

Walter weet er nu weer alles van. Samen met hem hopen we dat het een uitzonderlijk voorval was. In ieder geval zal hij volgend jaar elke “processie” argwanend in het oog houden.

Uitgerekend de heetste dag van de zomer werd uitgekozen om de nieuwsbrief van augustus te bespreken. En gezien die hete dagen een zeldzaamheid geweest zijn tot nu toe, vergde het heel wat moed en inspanning om de gedachten bij de tekst te houden. Maar we sprokkelden toch weer wat weetjes bij elkaar.

Na 30 jaar zijn we eindelijk wat slimmer geworden. Om tegen de hoogdag van 15 augustus niet al te veel opknapwerk te hebben in het park, hebben we de hoofd-snoeiperiode wat verlaat, namelijk naar de laatste week van juni. Zo komt het dat we nu enkel de carpinus (beuk) nog een beurt moeten geven en dan staat het park er weer piekfijn bij. De grote snoeibeurt van juni is weer uitgevoerd door een aannemer. Hij is twee volle dagen bezig geweest, zodat we enkel het opruimwerk voor onze rekening dienden te nemen. Het was tijdens die dagen ook nog perfect weer: niet te warm en niet te koud en vooral droog. De groenploeg heeft de klus dan ook met veel plezier en toewijding geklaard – dankjewel!

Onze begoniakweker zag het begin mei niet meer zitten. De plantjes die hij met zoveel zorg gekweekt had floreerden helemaal niet. Door het koude voorjaar groeiden ze amper en van bloei was ook al weinig sprake. Maar ze hebben zich helemaal herpakt en de weelde die ze nu uitstralen doet elke bezoeker stilstaan en bewonderend kijken. Geduld wordt wel eens op de proef gesteld, maar vaak ook uitbundig beloond.

De bomen in de dreef van het park hebben een grondige opsnoeibeurt gekregen. Een aannemer is met een hoogtewerker anderhalve dag bezig geweest om de zwaarste overhangende takken af te zagen. Het meeste werk had hij aan de schuin groeiende bomen die naar de kant van de school overbuigen. Het was ook een hele klus om alles op te ruimen, vooral omdat het geregend had en alles door en door nat was. Niet alleen het groenafval was nat, ook onze groenploeg had geen plekje meer droog aan lijf en leden. Gelukkig kwam de zon er na de middag toch nog door en werd het iets prettiger werken.
Nogmaals dank aan al onze medewerkers voor het werk van de voorbije maanden, maar ook voor de tussendoortjes met de gezellige babbels!

De gerestaureerde kapel blijft een zorgenkind voor wat vochtplekken betreft. Er is nu een procedure gestart om een oplossing te vinden met de verschillende partijen: de Vlaamse Gemeenschap, de architect, de aannemer en Monumentenwacht. Zoals jullie weten staat onze kapel onder toezicht van Monumentenwacht en mogen we niet zomaar op eigen houtje iets ondernemen tegen het vocht. Uiteindelijk beslist de Vlaamse Gemeenschap – dienst Landschappen en Monumenten – wat er moet gebeuren. Wordt zeker vervolgd en we houden jullie op de hoogte.

De twee medewerkers waarvoor we in de nieuwsbrief van juni jullie gebed vroegen omdat ze terminaal ziek waren, zijn rustig mogen inslapen.

Jan Vermeeren is op 4 juni op 83-jarige leeftijd overleden. Hij was vele jaren een trouwe medewerker in het Mariapark, dat hem nauw aan het hart lag. Elke week stond hij op maandag paraat en zijn voorliefde ging uit naar de rozen van het park. Dat was zijn stokpaardje, het rozenperk moest en zou perfect zijn.
Jan, hartelijk dank voor alles en hou vanuit de hemel maar een oogje in het zeil of alles goed gedaan wordt hier beneden.

Luc Suykens was 73 jaar en is overleden op 2 juli na een dapper gedragen zeldzame ziekte. Met volle inzet was hij vanaf zijn pensioen steeds paraat om klusjes te komen opknappen in het park. Op het laatst ging het echter moeilijker en moeilijker, zeer tegen zijn zin in. We zijn hem oprecht dankbaar voor de tijd dat we beroep op hem mochten doen. Ze zullen hem hierboven zeker goed kunnen gebruiken.

Dat waren de parkweetjes weer – tot volgende keer!
Walter & C°