Ik heb U lief, Lief Vrouwke,
die daar zo stille staat …
met op Uw mild gelaat,
die wondere glans
van deernis en erbarmen
met zondaars, zieken, dolaards, armen.
Zie, biddend komen zij U groeten,
vertrouwvol leggend aan Uw voeten,
hun vele zorgen, angst en pijn …
Hun mensenharten, o zo klein!
Ik heb U lief, Lief Vrouwke,
die daar zo stille staat …
in lelieblank gewaad.
Met op uw hoofd
een gouden kroon van waardigheid.
Terwijl U liefdevol
uw armen openspreidt
en ons bekijkt … alsof ge ons uit wilt noden,
te zijn met U – ver en nabij.
Gods Liefdeboden in deze tijd van haat en nijd
en te beminnen, wereldwijd!
Ik heb U lief, Lief Vrouwke,
die daar zo stille staat…
Bij nacht en dageraad,
omgeven door de gloed van ’t tere kaarsenlicht;
Ach! Houdt Uw ogen wakend toch gericht
op deze ontmoedigde wrede wereld …
die God schiep,
zo mooi, met zonneschijn, met dauw bepareld!
Toe, help ons Moederke,
steeds goed te wezen zoals Gij.
En blijf in leed en vreugde,
in dood en leven,
ons nabij!
Jodi Lourdes 1983