De Walter heeft afgezien … sommige nachten droomde hij zelfs van de hopen sneeuw die hij moest verzetten. Sneeuw ruimen, sneeuw scheppen, sneeuw schuiven en zien dat het een uur later alweer dicht gesneeuwd is en dat je kunt herbeginnen. Dagen en weken lang was het niet anders. Het moest er dus wel eens van komen: de RUG, of beter gezegd, de SNEEUWSCHEPRUG. Zoiets als een tenniselleboog, of een golfarm, of … maar dan niet van ’t sporten maar van sneeuw te scheppen. Alhoewel dat ondertussen ook een sport geworden is voor hem.
We mochten er hier niet over schrijven, Walter lijdt liever in stilte. Maar eigenlijk verdient hij een medaille voor die rug. Dus schrijven we er wel over. Want die enkele bezoekers van het besneeuwde Mariapark, die zijn hem dankbaar dat ze door zijn noeste werk toch dat kaarsje kunnen komen branden aan de grot, dat ze toch even hun zorgen kunnen neerleggen bij Maria. Want zorgen, die kijken niet naar het weer… en Walter die wéét dat. Daarom schept hij de sneeuw weg. Ook als het wat moeilijk wordt, ook als zijn wangen en neus bevriezen, ook als zijn rug pijn gaat doen.
Daarom Walter, krijg jij vandaag de gouden medaille voor de beste sneeuwscheprug aller tijden!
De lentekriebels, die traditioneel bij onze ploeg de kop opsteken bij de eerste zonnestraaltjes van februari, komen dit jaar maar moeilijk op gang. De vele sneeuw en de late vrieskoude zitten daar natuurlijk wel voor een groot deel tussen.
Toch hebben we geprofiteerd van de eerste – en tot op heden enige – zachte week van maart. We hebben het park een eerste grote opkuisbeurt kunnen geven, samen met de noodzakelijke voorjaarssnoei.
De bloemendames kwamen natuurlijk al direct aandragen met enkele bakken gevuld met viooltjes om het park op te fleuren. Op het einde van die week konden we de bakken niet rap genoeg weer naar binnen dragen. Niet dat de viooltjes de vrieskoude schuwen, maar de stenen bakken zouden gebarsten zijn bij temperaturen van tegen de min 10! Ondertussen hebben we ze weer op hun plek gezet, een beetje met een argwanend oor richting weersvoorspellers. Maar we hopen alsnog op een rijke bloei, een vergoeding voor het dubbele werk!
Het dierenrijk ontwaakt ook stilaan, ondanks de koude. Die richten zich meer op het lengen van de dagen blijkbaar.
De mannetjesmerels zijn al volop aan het vechten om de beste vrouwtjes en zingen daarbij hun mooiste liedjes. De mezen vullen hun buikjes goed om de broedperiode aan te kunnen en zelfs enkele eendenkoppeltjes zijn al op zoek naar een nestplaats in de beek.
We mochten ook nog enkele fazanten begroeten in het park – ontsnapt aan de jagers zochten ze wellicht een veilig onderkomen.
En tijdens het snoeien werden we verrast door twee grote hazen die in volle snelheid over het pad, door onze benen door wegvluchtten. We waren al even erg geschrokken van hen als zij van ons! We hebben de hazen nadien nog gezien in het park. Toch wel uitzonderlijke bezoekers! Zouden het misschien paashazen kunnen zijn?
Dat waren de parkweetjes weer – tot volgende keer!
Walter & C°